Wzorzec rasy rottweiler

Wzorzec niemiecki, znowelizowany, wpisany został do rejestru F.C.I. pod liczbą 147C (11.III.1971r.).

WYMIARY

Idealny rottweiler jest psem średniej wielkości, o czarnym – podpalanym umaszczeniu. Psy są bardziej masywne i mają mocniejszy kościec niż suki. Długość tułowia rottweilera, mierzona od mostka do guza biodrowego, nie powinna przekraczać wysokości w kłębie o więcej niż 15%. Najbardziej pożądaną proporcją wysokości do długości jest 9 do 10.

TYPOWA WIELKOŚĆ I WAGA

Wysokość w kłębie:

Psy:

61 – 68 cm, przy czym:

61 – 62 cm małe,

63 – 64 cm średnie,

65 – 66 cm duże (preferowane),

67 – 68 cm bardzo duże.

Waga: około 50 kg.

Wysokość w kłębie:

Suki:

56 – 63 cm, przy czym:

56 – 57 cm małe,

58 – 59 cm średnie,

60 – 61 cm duże (preferowane),

62 – 63 cm bardzo duże.

Waga: około 42 kg.

ZACHOWANIE I CHARAKTER ROTTWEILERA

Z usposobienia spokojny, zgodny i ufny. Bardzo lubi dzieci, jest ogromnie przywiązany do rodziny, posłuszny, pojętny i chętny do współpracy z człowiekiem. Rottweiler jest psem pewnym siebie oraz idealnie zrównoważonym. Reaguje spokojnie i uważnie na wszelkie bodźce z otoczenia. Nie jest strachliwy.

GŁOWA ROTTWEILERÓW

Mózgoczaszka: średniej długości, szeroka między uszami, krawędź czoła widziana z profilu jest umiarkowanie wypukła. Guz potyliczny dobrze rozwinięty, bez wyraźnego przerostu. Stop wyraźny dobrze zaznaczony.

Nos: dobrze rozwinięty, zawsze czarny, bardziej szeroki niż okrągły, z proporcjonalnie dużymi nozdrzami. Krawędź nosowa zawsze prosta.

Kufa: nie za długa ani nie za krótka, proporcjonalna w stosunku do głowy. Wargi zaciśnięte bez rozwartych kącików, zawsze czarne. Dziąsła jak najciemniejsze.

Szczęka i żuchwa: mocne i szerokie.

Policzki: łuki kości policzkowych dobrze zaznaczone.

Uzębienie: mocne i kompletne (42 zęby). Siekacze górne tworzą z dolnymi zgryz nożycowy.

Oczy: średniej wielkości, powieki dobrze przylegające do gałki ocznej, o kształcie migdała. Preferowane są jak najciemniejsze.

Uszy: średniej wielkości, trójkątne, osadzone wysoko i niezbyt blisko siebie. Odchylone ku przodowi z dobrze przylegającą do głowy krawędzią boczną. Optycznie poszerzają głowę.

SZYJA

Mocna, średniej długości, dobrze umięśniona, linia górna lekko wypukła. Zwarta, bez wiszącego podgardla i nadmiaru skóry, czyli sucha.

TUŁÓW

Grzbiet: prosty i mocny, jak najbardziej zwarty. Część lędźwiowa krótka i mocna.

Zad: szeroki, o średniej długości, lekko zaokrąglony. Nie powinien być całkiem prosty ani mocno spadzisty.

Klatka piersiowa: pojemna, szeroka i głęboka, stanowi około 50% wysokości w kłębie.

Brzuch: słabo podkasany.

KOŃCZYNY PRZEDNIE

Widziane z przodu są proste oraz ustawione względem siebie równolegle i odpowiednio szeroko. Przedramię widziane z boku jest pionowe i proste.

Łopatka: tworzy z poziomem kąt około 45 stopni. Długa i dobrze osadzona.

Ramię: dobrze przylegające do tułowia.

Przedramię: silne, dobrze umięśnione.

Śródręcze: elastyczne, mocne, lekko strome.

Łapy przednie: okrągłe z dobrze wysklepionymi zwartymi palcami. Poduszki twarde, pazury mocne, czarne i krótkie.

KOŃCZYNY TYLNE

Widziane z tyłu są proste i ustawione niezbyt blisko siebie. Dobrze, ale nie przesadnie kątowane. Kość udowa z kością biodrową, kość udowa z podudziem oraz podudzie ze śródstopiem tworzą kąty rozwarte.

Uda: średniej długości, szerokie i dobrze umięśnione.

Podudzie: długie, mocne i szerokie dzięki umięśnieniu. Dobrze ukątowane, niezbyt strome. Mocny staw skokowy.

Łapy tylne: dłuższe od łap przednich. Również mocne, dobrze wysklepione, zwarte, o silnych palcach.

RUCH ROTTWEILERA

Charakterystyczny dla rottweilera jest kłus. Nie powinien sprawiać wrażenia ociężałego i męczącego. Kłus może być wolny, normalny lub wydłużony, ale zawsze musi charakteryzować się odpowiednią dynamiką. Dobrze zbudowanego rottweilera w ruchu cechuje niezakłócona, prosta linia grzbietu. Dobrze ukatowane i odpowiednio umięśnione kończyny zapewniają psu płynny ruch o dobrym posuwie bez nadmiernego wysiłku.

SKÓRA

Napięta, sucha, bez fałd. Dobrze naciągnięta na głowie. W chwilach skupionej uwagi mogą tworzyć się lekkie zmarszczki na części czołowej.

SZATA

Sierść: składa się z podszerstka oraz włosa okrywowego o średniej długości, gładkiego i mocno przylegającego do ciała. Podszerstek nie powinien w żadnym przypadku wystawać spod włosa okrywowego. Włos nieco dłuższy na udach.

Kolor: zawsze czarny z wyraźnie zaznaczonym podpalaniem w kolorze mahoniowo-brązowym. Podpalanie rozłożone na policzkach, kufie, spodzie szyi, piersi, wewnętrznej stronie kończyn, pod ogonem oraz na oczami.

WADY OBNIŻAJĄCE OCENĘ

Wygląd ogólny: budowa lekka, charcia lub sprawiająca wrażenie szczudłowatej. Cienka kość i słabe umięśnienie.

Głowa: zbyt wąska, długa, lekka, zbyt masywna (przebudowana), o słabo zaznaczonym przełomie (stopie).

Pysk (kufa): długi, szpiczasty, górna krawędź nosowa wypukła, nos rozszczepiony, jasne zabarwienie nosa. Wargi luźne, o zabarwieniu cielistym lub różowym. Kąciki warg rozwarte.

Szczęka: wąska szczęka dolna (żuchwa).

Policzki: zbyt uwydatnione.

Uzębienie: zgryz cęgowy.

Uszy: osadzone zbyt nisko lub zbyt blisko siebie, ciężkie, długie, wąskie, odstające, obwisłe, o nie jednakowej wielkości.

Oczy: jasne, okrągłe, wyłupiaste, ze zbyt luźna powieką, osadzone zbyt blisko lub zbyt daleko od siebie.

Szyja: zbyt długa, chuda, słabo umięśniona, ze zwisającym podgardlem lub niewypełniona, ze skórą tworzącą fałdy.

Tułów: za długi, zbyt krótki, wąski, z wyraźnym podkasaniem.

Klatka piersiowa: sprawiająca wrażenie mało pojemnej, beczkowata lub płaska, ze słabo wysklepionymi żebrami.

Grzbiet: słabo związany, długi, karpiowaty, nie tworzący linii prostej.

Zad: zbyt krótki lub zbyt długi, wąski, prosty, za bardzo zaokrąglony.

Ogon: zbyt wysoko lub zbyt nisko osadzony.

Kończyny przednie: osadzone nierównolegle lub osadzone zbyt blisko siebie, pionowe łopatki, strome ramię, „miękka łapa”, płaskie, nie zwarte palce, jasne pazury.

Kończyny tylne: płaskie uda, postawa krowia lub beczkowata, kątowanie zbyt duże lub zbyt małe, wilcze pazury.

Skóra: luźna, pofałdowana, tworząca zmarszczki na głowie.

Sierść: zbyt miękka, za długa, zbyt krótka, pofałdowana, brak podszerstka lub podszerstek wystający spod włosa okrywowego.

Kolor: podpalanie o zabarwieniu innym niż dopuszczalne, źle zaznaczone, rozległe, zbyt ciemne lub za jasne.

^Źródła: